Operadaki Hayalet
Broadway tarihinin en uzun soluklu gösterisi olan “The Phantom of the Opera” Pazar günü son performansını ve 13.981’de ışıltılı avizesini sergileyecek. ve son kez Majestic Theatre sahnesine düşmesine izin verin.
Başarısı, her türden motor tarafından desteklendi, belki de hiçbiri kendilerine Phans diyen iflah olmaz patronlar grubundan daha dikkat çekici değildi. Dünyanın her yerinden gelen, Andrew Lloyd Webber’in yükselen müziği ve gotik aşk hikayesiyle çekilen, kendilerini gösteriye adadılar, tabii ki olabildiğince çok izlediler, ama aynı zamanda hatıra eşyası topladılar, karakter gibi giyinip sohbet ettiler. bu konuda çevrimiçi sohbet.
Bir Long Island çağrı merkezi operatörü olan Frank Radice, karısına Madame Tussauds balmumu müzesindeki bir “Phantom” enstalasyonunda evlenme teklif etti ve Connecticut’tan Tracy O’Neill, düğün şarkısı olarak gösteriden “All I Ask of You” şarkısını kullandı. New Yorklu bir teknisyen olan Elizabeth Dellario, kedilerine dizideki karakterlerden sonra Christine ve Erik adını verdi. Los Angeles ofis asistanı Erin Castro, oyuncu kadrosunun Lego figürlerini yapıyor. Onu 69 kez görmüş olan Pensilvanya kütüphanecisi Katie Yelinek, “Dürüstçe söyleyebilirim ki, yetişkin hayatımı Phantom’u görmeye adadım.”
Pek çok hayran. Altı ile tanışın:
vücut sanatı
Alice Dyches
Pek çok hayranın ‘hayalet’ dövmeleri vardır, ancak Alice Dyches onunkini çok özel yaptı. Bileğinde şovun popüler bir şarkısı olan “Think of Me”nin ilk üç notası mürekkeple yazılmış ve karnında Majestic Theatre’ın adresi: “245 W 44th.”
Güney Carolina’da büyüdü ve filmi izledikten sonra müziğe aşık oldu; Bunu ilk kez altı yaşındayken büyükanne ve büyükbabasıyla bir gezide Broadway’de gördü.
“Hayalet, Hugh Panaro’ydu ve beni korkuttu ve her zaman geri dönmek istedim” dedi.
Bugün, 22 yaşındaki Dyches, New York’ta yaşayan ve Aşağı Doğu Yakası’ndaki bir kedi barınağında çalışan bir şarkıcı-söz yazarı. Pandemi sırasında, “Phantom”un ayakta kalıp kalmayacağından endişeliydi ama yeniden açıldığında kendini rahatlamış hissetti.
“Gerçekten üzgünüm – onu görmek için daha fazla zamanım olduğunu düşündüm” dedi. “Broadway’de ‘Phantom’suz bir hayat yaşamadım ve her zaman gerçekten boktan bir gün geçiriyorsam gidebilirim düşüncesi vardı.”
Ve karnındaki o adresle, bundan sonra olacakları alaycı bir şekilde izliyor.
“Umarım Majestic’e iyi bir şey gelir,” dedi, “çünkü yoksa mahvolurum.”
“Operadaki Hayalet” için Son Perde
Broadway tarihindeki en uzun soluklu gösteri 16 Nisan’da sona eriyor.
Wallace Phillips, Cadılar Bayramı için Phantom One kılığına girdiğinde The Phantom of the Opera’nın ne olduğunu bile bilmiyordu. 10 yaşındaydı ve Silver Spring, Md.’de büyüdü; Sadece kostümün havalı olduğunu düşündü.
Annesi ona bir oyuncu kaydı verdi ve onu ve kız kardeşini 2010’da Broadway’deki gösteriyi izlemeleri için getirdi.
“Göz açıcı ve etkileyiciydi” dedi. “Heyecanlıydım.”
Phillips şimdi 27 yaşında ve Görsel Sanatlar Okulu’nda animasyon okumak için taşındığı New York’ta yaşıyor. Hamilton’da mübaşir olarak çalışırken hayatını serbest film yapımcısı olarak kazanıyor.
“Phantom”u ne kadar seviyor? Son sayımda 140 kez görmüştü.
Phillips hayal gücünü sanatıyla ifade ediyor – bir gün müzikalin animasyon filmini yapmayı umuyor ve bu arada konsept çizimleri ve çizimler yapıyor, bazılarını imzalayıp oyuncu kadrosuna veriyor.
“Onca kez görmeme rağmen, her gittiğimde şaşırıyorum” dedi. “O teklif! Bu avize devam ediyor! Tiyatro değişiyor! Beni her seferinde şaşırtıyor.”
Adaş
Christina Schmidt
Utah, Kaysville’deki ilkokulda Christine Smith, adının nereden geldiği hakkında bir makale yazmak zorunda kaldı. Annesine sorduğunda, adının The Phantom of the Opera’nın kalbindeki genç soprano Christine Daaé’den geldiğini öğrendi.
Smith, “Adımı aptal bir opera şarkıcısından aldığımı yazdım,” diye hatırladı.
Market raflarında mezarlık vardiyası olan babası, vakit geçirmek için “Phantom” dinledi. Filmi görene kadar itirazı anlamadı.
“Kulağa aptalca geldiğini biliyorum ama bunun benim hayatım olacağını söyleyebilirim” dedi. “Adımı gerçekten sevmeyi öğrendim.”
Walmart’ta bir kadro albümü aldı, okul şovlarında sahne aldı ve Christine’i oynamayı hayal etti. Ailesinin New York’a seyahat etmeyi göze alamazdı, ancak Las Vegas’ta altı kez izledikleri bir prodüksiyona gitmeyi başardılar.
Şu anda Utah, Bountiful’da yaşayan 31 yaşındaki Smith, gösterinin sona erdiği duyurulduktan sonra nihayet Broadway’de – iki kez – izleyebildi. Ekim ayında, o ve kocası “Phantom”u görebilmek için New York’ta bir mola ayarladılar ve Ocak ayında 35. yıl dönümü performansını izlemek için bir yarışma kazandı.
“‘Hayalet’ kalbimi çok mutlu etti” dedi.
dünya gezgini
Alessandro Bertolotti
Milano’nun güneyindeki küçük bir kasaba olan Codogno’da yaşayan Alessandro Bertolotti, “Phantom”u yaklaşık 100 kez seyretmiştir: sadece Broadway’de ve Londra’nın West End bölgesinde değil, aynı zamanda Avusturya, Kanada, Çek Cumhuriyeti, Danimarka, Finlandiya, Almanya, Yunanistan, Macaristan, Norveç, Polonya, İspanya ve İsveç.
“En unutulmaz geceler, seyircilerde bir enerji hissedebildiğiniz gecelerdir – seyirci ve oyuncu kadrosunun birleşmesinden gelen bir şey” dedi. “Bir de İsveç’teki gibi şovlar var, yepyeni bir ‘Phantom’ prodüksiyonu izlemekten gerçekten keyif aldım.”
67 yaşındaki Bertolotti, başlangıçta müzik tiyatrosuyla ilgilenmiyordu. Opera onun işiydi – hem hayran hem de yönetmen olarak. Ancak yirmi yıl önce Bertolotti, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir “Otello” yapımı üzerinde çalışırken, bir meslektaşının tavsiyesi üzerine “Phantom”u gördü.
“Bu bir vahiydi” dedi. “Müzik, setler ve bu kostüm kasırgası ve hızlı sahne değişimleri beni büyüledi.”
İranlı-Kanadalı “Phantom” emektar Ramin Karimloo’nun oynadığı, bu yaz Trieste’de – anavatanı İtalya’da bir ilk – bir versiyonunu görmeyi planlıyor.
“Gördüğüm tüm müzikaller arasında ‘Phantom’ her zaman en ilgi çekici ve çekici olacak” dedi. “Artık benim bir parçam.”
Uzaklardan Gelen Hayalet
Yixuan Wu
Yixuan Wu, bir video mağazasında bir “Phantom” DVD’sine rastladığında sadece 11 yaşındaydı. Memleketi Changsha, Çin’de, Broadway’den olabildiğince uzaktaydı ama ambalajı fark etti ve onu kiraladı.
Filmi defalarca izledi ve dünyanın dört bir yanından korsan içerik akışı yaparak fandomunu çevrimiçi olarak besledi.
“Bu hikayenin beni çağırdığını hissettim” dedi.
2021 yılına geri dönen Wu, Çin’deki sanat okulundan mezun olmuş ve Fashion Institute of Technology’de okumak için New York’a taşınmıştı. Times Meydanı’ndaki TKTS gişesinden bir bilet aldı ve sonunda sağ arka orkestra tarafından icra edilen “Phantom” u gördü.
“Sahnedeki tüm renkler beni hayrete düşürdü ve hayrete düşürdü” dedi. “Kendi gözlerinle görmelisin.”
25 yaşındaki Wu, şovu şimdi 61 kez izledi, bazen 29 dolarlık bir genel giriş biletiyle, bazen piyangoyu kazanarak ve bazen de tam fiyatlı bir koltuk kaparak. Ürün topluyor (Japon yapımı oyuncak ayılar dahil), hayran kurgusu yazıyor ve hayran çizimi yapıyor (oyuncu kadrosunun çizimleri ve onlara pek çoğunu veriyor).
“Majestic’e her girdiğimde kendimi evimde gibi hissediyorum” dedi.
kostüm giymek
Patrick Compton
Patrick Compton ilk kez hayalet kılığına girdiğinde bir kilise etkinliğindeydi. Memleketi Frankfort, Kentucky’deki topluluğu, bir akşam Broadway şovlarından sahnelerle para topluyordu ve müzikalden bir şeyler söylemeye karar verdi.
Kentucky Acil Durum Yönetimi Departmanında görevli bir memur olan Compton, ailesi onu Louisville’de izlemeye götürdüğünden beri “Phantom”u çok seviyordu ve bu onun anıydı.
O zamandan beri 47 yaşındaki Compton şan dersleri aldı, “Phantom” şarkılarının kendi versiyonlarını kaydetti, “Phantom” mezunlarıyla bir haftalık bir atölye çalışmasını tamamladı ve bir dizi şov için seçmelere katıldı. New York’ta 20 kez ve turda beş kez “Phantom” izledi.
Gösteriye maske, pelerin, yelek ve fötr şapkayla ilk kez çıkmaya başladığında “cosplay” kelimesini hiç duymamıştı – sadece komik olduğunu düşündü. Şimdi bunu birkaç kez yaptı.
“Bugüne kadar, böyle bir gösterinin sizi duygusal olarak nasıl etkileyebileceğini hala çözemedim – uvertürün ilk notasından itibaren tüyleriniz diken diken oluyor ve tüyleriniz diken diken oluyor” dedi. “Elinde değil. Bağımlılık yapar.”
Elisabetta Povoledo İtalya’dan gelen raporlara katkıda bulundu.
Broadway tarihinin en uzun soluklu gösterisi olan “The Phantom of the Opera” Pazar günü son performansını ve 13.981’de ışıltılı avizesini sergileyecek. ve son kez Majestic Theatre sahnesine düşmesine izin verin.
Başarısı, her türden motor tarafından desteklendi, belki de hiçbiri kendilerine Phans diyen iflah olmaz patronlar grubundan daha dikkat çekici değildi. Dünyanın her yerinden gelen, Andrew Lloyd Webber’in yükselen müziği ve gotik aşk hikayesiyle çekilen, kendilerini gösteriye adadılar, tabii ki olabildiğince çok izlediler, ama aynı zamanda hatıra eşyası topladılar, karakter gibi giyinip sohbet ettiler. bu konuda çevrimiçi sohbet.
Bir Long Island çağrı merkezi operatörü olan Frank Radice, karısına Madame Tussauds balmumu müzesindeki bir “Phantom” enstalasyonunda evlenme teklif etti ve Connecticut’tan Tracy O’Neill, düğün şarkısı olarak gösteriden “All I Ask of You” şarkısını kullandı. New Yorklu bir teknisyen olan Elizabeth Dellario, kedilerine dizideki karakterlerden sonra Christine ve Erik adını verdi. Los Angeles ofis asistanı Erin Castro, oyuncu kadrosunun Lego figürlerini yapıyor. Onu 69 kez görmüş olan Pensilvanya kütüphanecisi Katie Yelinek, “Dürüstçe söyleyebilirim ki, yetişkin hayatımı Phantom’u görmeye adadım.”
Pek çok hayran. Altı ile tanışın:
vücut sanatı
Alice Dyches
Pek çok hayranın ‘hayalet’ dövmeleri vardır, ancak Alice Dyches onunkini çok özel yaptı. Bileğinde şovun popüler bir şarkısı olan “Think of Me”nin ilk üç notası mürekkeple yazılmış ve karnında Majestic Theatre’ın adresi: “245 W 44th.”
Güney Carolina’da büyüdü ve filmi izledikten sonra müziğe aşık oldu; Bunu ilk kez altı yaşındayken büyükanne ve büyükbabasıyla bir gezide Broadway’de gördü.
“Hayalet, Hugh Panaro’ydu ve beni korkuttu ve her zaman geri dönmek istedim” dedi.
Bugün, 22 yaşındaki Dyches, New York’ta yaşayan ve Aşağı Doğu Yakası’ndaki bir kedi barınağında çalışan bir şarkıcı-söz yazarı. Pandemi sırasında, “Phantom”un ayakta kalıp kalmayacağından endişeliydi ama yeniden açıldığında kendini rahatlamış hissetti.
“Gerçekten üzgünüm – onu görmek için daha fazla zamanım olduğunu düşündüm” dedi. “Broadway’de ‘Phantom’suz bir hayat yaşamadım ve her zaman gerçekten boktan bir gün geçiriyorsam gidebilirim düşüncesi vardı.”
Ve karnındaki o adresle, bundan sonra olacakları alaycı bir şekilde izliyor.
“Umarım Majestic’e iyi bir şey gelir,” dedi, “çünkü yoksa mahvolurum.”
“Operadaki Hayalet” için Son Perde
Broadway tarihindeki en uzun soluklu gösteri 16 Nisan’da sona eriyor.
Wallace Phillips, Cadılar Bayramı için Phantom One kılığına girdiğinde The Phantom of the Opera’nın ne olduğunu bile bilmiyordu. 10 yaşındaydı ve Silver Spring, Md.’de büyüdü; Sadece kostümün havalı olduğunu düşündü.
Annesi ona bir oyuncu kaydı verdi ve onu ve kız kardeşini 2010’da Broadway’deki gösteriyi izlemeleri için getirdi.
“Göz açıcı ve etkileyiciydi” dedi. “Heyecanlıydım.”
Phillips şimdi 27 yaşında ve Görsel Sanatlar Okulu’nda animasyon okumak için taşındığı New York’ta yaşıyor. Hamilton’da mübaşir olarak çalışırken hayatını serbest film yapımcısı olarak kazanıyor.
“Phantom”u ne kadar seviyor? Son sayımda 140 kez görmüştü.
Phillips hayal gücünü sanatıyla ifade ediyor – bir gün müzikalin animasyon filmini yapmayı umuyor ve bu arada konsept çizimleri ve çizimler yapıyor, bazılarını imzalayıp oyuncu kadrosuna veriyor.
“Onca kez görmeme rağmen, her gittiğimde şaşırıyorum” dedi. “O teklif! Bu avize devam ediyor! Tiyatro değişiyor! Beni her seferinde şaşırtıyor.”
Adaş
Christina Schmidt
Utah, Kaysville’deki ilkokulda Christine Smith, adının nereden geldiği hakkında bir makale yazmak zorunda kaldı. Annesine sorduğunda, adının The Phantom of the Opera’nın kalbindeki genç soprano Christine Daaé’den geldiğini öğrendi.
Smith, “Adımı aptal bir opera şarkıcısından aldığımı yazdım,” diye hatırladı.
Market raflarında mezarlık vardiyası olan babası, vakit geçirmek için “Phantom” dinledi. Filmi görene kadar itirazı anlamadı.
“Kulağa aptalca geldiğini biliyorum ama bunun benim hayatım olacağını söyleyebilirim” dedi. “Adımı gerçekten sevmeyi öğrendim.”
Walmart’ta bir kadro albümü aldı, okul şovlarında sahne aldı ve Christine’i oynamayı hayal etti. Ailesinin New York’a seyahat etmeyi göze alamazdı, ancak Las Vegas’ta altı kez izledikleri bir prodüksiyona gitmeyi başardılar.
Şu anda Utah, Bountiful’da yaşayan 31 yaşındaki Smith, gösterinin sona erdiği duyurulduktan sonra nihayet Broadway’de – iki kez – izleyebildi. Ekim ayında, o ve kocası “Phantom”u görebilmek için New York’ta bir mola ayarladılar ve Ocak ayında 35. yıl dönümü performansını izlemek için bir yarışma kazandı.
“‘Hayalet’ kalbimi çok mutlu etti” dedi.
dünya gezgini
Alessandro Bertolotti
Milano’nun güneyindeki küçük bir kasaba olan Codogno’da yaşayan Alessandro Bertolotti, “Phantom”u yaklaşık 100 kez seyretmiştir: sadece Broadway’de ve Londra’nın West End bölgesinde değil, aynı zamanda Avusturya, Kanada, Çek Cumhuriyeti, Danimarka, Finlandiya, Almanya, Yunanistan, Macaristan, Norveç, Polonya, İspanya ve İsveç.
“En unutulmaz geceler, seyircilerde bir enerji hissedebildiğiniz gecelerdir – seyirci ve oyuncu kadrosunun birleşmesinden gelen bir şey” dedi. “Bir de İsveç’teki gibi şovlar var, yepyeni bir ‘Phantom’ prodüksiyonu izlemekten gerçekten keyif aldım.”
67 yaşındaki Bertolotti, başlangıçta müzik tiyatrosuyla ilgilenmiyordu. Opera onun işiydi – hem hayran hem de yönetmen olarak. Ancak yirmi yıl önce Bertolotti, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir “Otello” yapımı üzerinde çalışırken, bir meslektaşının tavsiyesi üzerine “Phantom”u gördü.
“Bu bir vahiydi” dedi. “Müzik, setler ve bu kostüm kasırgası ve hızlı sahne değişimleri beni büyüledi.”
İranlı-Kanadalı “Phantom” emektar Ramin Karimloo’nun oynadığı, bu yaz Trieste’de – anavatanı İtalya’da bir ilk – bir versiyonunu görmeyi planlıyor.
“Gördüğüm tüm müzikaller arasında ‘Phantom’ her zaman en ilgi çekici ve çekici olacak” dedi. “Artık benim bir parçam.”
Uzaklardan Gelen Hayalet
Yixuan Wu
Yixuan Wu, bir video mağazasında bir “Phantom” DVD’sine rastladığında sadece 11 yaşındaydı. Memleketi Changsha, Çin’de, Broadway’den olabildiğince uzaktaydı ama ambalajı fark etti ve onu kiraladı.
Filmi defalarca izledi ve dünyanın dört bir yanından korsan içerik akışı yaparak fandomunu çevrimiçi olarak besledi.
“Bu hikayenin beni çağırdığını hissettim” dedi.
2021 yılına geri dönen Wu, Çin’deki sanat okulundan mezun olmuş ve Fashion Institute of Technology’de okumak için New York’a taşınmıştı. Times Meydanı’ndaki TKTS gişesinden bir bilet aldı ve sonunda sağ arka orkestra tarafından icra edilen “Phantom” u gördü.
“Sahnedeki tüm renkler beni hayrete düşürdü ve hayrete düşürdü” dedi. “Kendi gözlerinle görmelisin.”
25 yaşındaki Wu, şovu şimdi 61 kez izledi, bazen 29 dolarlık bir genel giriş biletiyle, bazen piyangoyu kazanarak ve bazen de tam fiyatlı bir koltuk kaparak. Ürün topluyor (Japon yapımı oyuncak ayılar dahil), hayran kurgusu yazıyor ve hayran çizimi yapıyor (oyuncu kadrosunun çizimleri ve onlara pek çoğunu veriyor).
“Majestic’e her girdiğimde kendimi evimde gibi hissediyorum” dedi.
kostüm giymek
Patrick Compton
Patrick Compton ilk kez hayalet kılığına girdiğinde bir kilise etkinliğindeydi. Memleketi Frankfort, Kentucky’deki topluluğu, bir akşam Broadway şovlarından sahnelerle para topluyordu ve müzikalden bir şeyler söylemeye karar verdi.
Kentucky Acil Durum Yönetimi Departmanında görevli bir memur olan Compton, ailesi onu Louisville’de izlemeye götürdüğünden beri “Phantom”u çok seviyordu ve bu onun anıydı.
O zamandan beri 47 yaşındaki Compton şan dersleri aldı, “Phantom” şarkılarının kendi versiyonlarını kaydetti, “Phantom” mezunlarıyla bir haftalık bir atölye çalışmasını tamamladı ve bir dizi şov için seçmelere katıldı. New York’ta 20 kez ve turda beş kez “Phantom” izledi.
Gösteriye maske, pelerin, yelek ve fötr şapkayla ilk kez çıkmaya başladığında “cosplay” kelimesini hiç duymamıştı – sadece komik olduğunu düşündü. Şimdi bunu birkaç kez yaptı.
“Bugüne kadar, böyle bir gösterinin sizi duygusal olarak nasıl etkileyebileceğini hala çözemedim – uvertürün ilk notasından itibaren tüyleriniz diken diken oluyor ve tüyleriniz diken diken oluyor” dedi. “Elinde değil. Bağımlılık yapar.”
Elisabetta Povoledo İtalya’dan gelen raporlara katkıda bulundu.