New York’un evsiz sığınma evleri mülteci krizine uyum sağlamak zorunda
2021’de New York’un 61.000 kişilik koruma sistemi baskı altındaydı. Yetkililer, kapasitede çalıştığını veya bunaldığını söyledi.
2023’te sistemin iki kat daha fazla insanı barındırması bekleniyor.
Nüfus, bilinen faktörler – pandemi, hızla yükselen kiralar – ve acil faktörler sayesinde bu hafta 100.000’lik şaşırtıcı bir rekora ulaştı: yurtdışındaki ekonomik huzursuzluk ve New York’u binlerce mil ötedeki bir sınır krizine atmaya kararlı Amerika’daki politikacılar.
Güneyden gelenlerin akını, insanların sadece geleneksel barınaklarda değil, aynı zamanda otellerde, çadırlarda ve hatta spor salonlarında derme çatma barınaklarda yaşamasına neden oldu. 1924’te Midtown’da tantanayla açılan ve yıllık Yılbaşı radyo programlarının “Auld Lang Syne”i popülerleştirdiği Roosevelt Oteli, önümüzdeki aylarda 1.000 odanın tamamını göçmenlere devredecek.
Yetkililer bu haftayı “dönüm noktası” olarak nitelendirdi — ilk kez sığınma evlerindeki insanların çoğunluğunu göçmenler oluşturdu. Sığınak sakinlerinin şaşırtıcı yeni sayısı, sayıları yansıtmadığı için ek bir endişe kaynağıdır.
Bir sosyal hizmetler kurumu olan Vocal-NY’de konut kampanyaları direktörü Adolfo Abreu, “Bu kıyaslamaya ulaşmamız korkutucu ve bunun ne kadar doğru olduğunu ve kaç kişinin kayıp olduğunu bile bilmiyoruz” dedi.
Temmuz 2024’e kadar 4,3 milyar dolara mal olacağı tahmin edilen böyle bir göçmen patlaması, her Amerikan şehrini sınayabilir. New York’ta gelenler, şehrin kendi yarattığı faktörler nedeniyle zaten gergin olan bir sistem tarafından karşılandı.
New Yorklular her zamankinden daha fazla kira harcıyorlar. Ve artık ödeyemediklerinde, evlerini kaybettiklerinde ve şehrin eşsiz barınma hakkını kullanamadıklarında, uygun fiyatlı, kalıcı konut bulmak her zamankinden daha zor. Böylece tesislerde önceki nesillere göre daha uzun süre kalıyorlar – son rakamlara göre, çocuklu ailelerin ortalama kalış süresi 530 günden fazla, yani 15 yıl öncesine göre iki kat daha uzun.
Giderek daha fazla sayıda evsiz insan, barınak ev haline gelene kadar bir ev için rekabet ediyor.
2022’de, Teksas’tan yalnızca yaklaşık 40 kişi taşıyan bir otobüs geldiğinde bent kapakları açıldı. Yardım görevlileri tarafından battaniyelerle, tokalaşmalarla ve dahil olmaktan gurur duyan bir şehirden tezahüratlarla karşılandı.
Alkışlar kesildi ve kameralar başka bir yere çevrildi ama otobüsler ve uçaklar gelmeye devam etti. Barınaklar, geçen bahardan bu yana, bazen bir gecede 170’ten fazla, pop-up restoranlardan daha hızlı açılıyor.
Sağlık ve İnsan Hizmetleri Belediye Başkan Yardımcısı Anne Williams-Isom, “Yatağa gittiğim bir gün yok ve ‘Bu gece yeter mi?’ demiyorum.” dedi.
Bu 100.000 kişi nerede yaşıyor? Bu hayat nasıl bir şey?
50 yaşındaki Renee Culp, on yıldır barınaklarda yaşıyor. “Cehennemdi,” dedi. “Kaynakları yok.” Arayacak bilgisayar olmadan bir iş bulmaya çalışın, dedi.
Yeni gelenlerden biri, ailesinden ayrılan ve Rio Grande’den Teksas’a yüzerek gitmek için Nikaragua ve Meksika’yı dolaşan Kolombiyalı bir marangoz olan 36 yaşındaki Elliot Ramirez. Bir “vakfın” kendisine bedava uçak bileti verdiğini ve Brooklyn’deki Bedford-Atlantic Armory sığınma evinde iki ay kaldığını söyledi.
Bir kasırgaydı. Gıda tamam. İçeride o kadar çok İspanyolca konuşulmasına rağmen, burası rahatsız edici derecede kalabalık. Çalışma vizesi olmadan iş bulması zor olduğu için beraberinde getirdiği becerileri kullanamıyor.
“New York’ta daha karmaşık” dedi.
65 yaşındaki Roger Davis, bir sosyal hizmet görevlisinin onu bir metro vagonunda uyurken bulması üzerine bir Bronx sığınma evine girdi. Çok kalabalıklaşana kadar bir yıl içeride yaşadı. Artık kimse kurallara göre oynamıyor ve canının istediği yerde sigara içmiyor gibiydi. Banyolar kirlendi ve personel bitkin bir şekilde önlerindeki herkese küfürler yağdırdı.
Bay Davis sokağa döndü. Bazen metroda, bazen kaldırımda, nakliye paletlerinden yapılmış kulübelerde uyuyor.
“Böylesi daha kolay,” dedi.
Brooklyn’de 12. Cadde’deki bir acil durum barınağında bulunan 57 yaşındaki Ezekiel Lee, sistemde daha fazla atık olduğunu söyledi – bir kez kullanılan ve sonra atılan tıraş bıçakları, kıtlığa neden oluyor.
Bu tür göçmenlerin gelişinin – “beni yanlış anlamayın, anlıyorum” – sistemi zorladığını söyledi. “Bir şey değil,” dedi. “Birçok farklı şey var.”
Başka bir deyişle, “Bu bir insani kriz” dedi, eski New York Belediye Meclisi sözcüsü ve şu anda kadın hakları örgütü Women In Need’in başkanı olan Christine Quinn. “Lanet olası bir barikat varsa, üstesinden gelin.”
Vocal-NY’den Bay Abreu, 100.000 kişilik nüfusun yakın zamanda küçülmesinin olası olmadığını söyledi.
“Birçoğumuz evsizlikten sadece bir gelir şoku uzaktayız” dedi. “Bu, müdahale etmezsek 100.000 kişinin ikiye veya üçe katlanabileceği çok tehlikeli bir durum.”
Nate Schweber Ve Olivia Bensimon raporlamaya katkıda bulundu.
2021’de New York’un 61.000 kişilik koruma sistemi baskı altındaydı. Yetkililer, kapasitede çalıştığını veya bunaldığını söyledi.
2023’te sistemin iki kat daha fazla insanı barındırması bekleniyor.
Nüfus, bilinen faktörler – pandemi, hızla yükselen kiralar – ve acil faktörler sayesinde bu hafta 100.000’lik şaşırtıcı bir rekora ulaştı: yurtdışındaki ekonomik huzursuzluk ve New York’u binlerce mil ötedeki bir sınır krizine atmaya kararlı Amerika’daki politikacılar.
Güneyden gelenlerin akını, insanların sadece geleneksel barınaklarda değil, aynı zamanda otellerde, çadırlarda ve hatta spor salonlarında derme çatma barınaklarda yaşamasına neden oldu. 1924’te Midtown’da tantanayla açılan ve yıllık Yılbaşı radyo programlarının “Auld Lang Syne”i popülerleştirdiği Roosevelt Oteli, önümüzdeki aylarda 1.000 odanın tamamını göçmenlere devredecek.
Yetkililer bu haftayı “dönüm noktası” olarak nitelendirdi — ilk kez sığınma evlerindeki insanların çoğunluğunu göçmenler oluşturdu. Sığınak sakinlerinin şaşırtıcı yeni sayısı, sayıları yansıtmadığı için ek bir endişe kaynağıdır.
Bir sosyal hizmetler kurumu olan Vocal-NY’de konut kampanyaları direktörü Adolfo Abreu, “Bu kıyaslamaya ulaşmamız korkutucu ve bunun ne kadar doğru olduğunu ve kaç kişinin kayıp olduğunu bile bilmiyoruz” dedi.
Temmuz 2024’e kadar 4,3 milyar dolara mal olacağı tahmin edilen böyle bir göçmen patlaması, her Amerikan şehrini sınayabilir. New York’ta gelenler, şehrin kendi yarattığı faktörler nedeniyle zaten gergin olan bir sistem tarafından karşılandı.
New Yorklular her zamankinden daha fazla kira harcıyorlar. Ve artık ödeyemediklerinde, evlerini kaybettiklerinde ve şehrin eşsiz barınma hakkını kullanamadıklarında, uygun fiyatlı, kalıcı konut bulmak her zamankinden daha zor. Böylece tesislerde önceki nesillere göre daha uzun süre kalıyorlar – son rakamlara göre, çocuklu ailelerin ortalama kalış süresi 530 günden fazla, yani 15 yıl öncesine göre iki kat daha uzun.
Giderek daha fazla sayıda evsiz insan, barınak ev haline gelene kadar bir ev için rekabet ediyor.
2022’de, Teksas’tan yalnızca yaklaşık 40 kişi taşıyan bir otobüs geldiğinde bent kapakları açıldı. Yardım görevlileri tarafından battaniyelerle, tokalaşmalarla ve dahil olmaktan gurur duyan bir şehirden tezahüratlarla karşılandı.
Alkışlar kesildi ve kameralar başka bir yere çevrildi ama otobüsler ve uçaklar gelmeye devam etti. Barınaklar, geçen bahardan bu yana, bazen bir gecede 170’ten fazla, pop-up restoranlardan daha hızlı açılıyor.
Sağlık ve İnsan Hizmetleri Belediye Başkan Yardımcısı Anne Williams-Isom, “Yatağa gittiğim bir gün yok ve ‘Bu gece yeter mi?’ demiyorum.” dedi.
Bu 100.000 kişi nerede yaşıyor? Bu hayat nasıl bir şey?
50 yaşındaki Renee Culp, on yıldır barınaklarda yaşıyor. “Cehennemdi,” dedi. “Kaynakları yok.” Arayacak bilgisayar olmadan bir iş bulmaya çalışın, dedi.
Yeni gelenlerden biri, ailesinden ayrılan ve Rio Grande’den Teksas’a yüzerek gitmek için Nikaragua ve Meksika’yı dolaşan Kolombiyalı bir marangoz olan 36 yaşındaki Elliot Ramirez. Bir “vakfın” kendisine bedava uçak bileti verdiğini ve Brooklyn’deki Bedford-Atlantic Armory sığınma evinde iki ay kaldığını söyledi.
Bir kasırgaydı. Gıda tamam. İçeride o kadar çok İspanyolca konuşulmasına rağmen, burası rahatsız edici derecede kalabalık. Çalışma vizesi olmadan iş bulması zor olduğu için beraberinde getirdiği becerileri kullanamıyor.
“New York’ta daha karmaşık” dedi.
65 yaşındaki Roger Davis, bir sosyal hizmet görevlisinin onu bir metro vagonunda uyurken bulması üzerine bir Bronx sığınma evine girdi. Çok kalabalıklaşana kadar bir yıl içeride yaşadı. Artık kimse kurallara göre oynamıyor ve canının istediği yerde sigara içmiyor gibiydi. Banyolar kirlendi ve personel bitkin bir şekilde önlerindeki herkese küfürler yağdırdı.
Bay Davis sokağa döndü. Bazen metroda, bazen kaldırımda, nakliye paletlerinden yapılmış kulübelerde uyuyor.
“Böylesi daha kolay,” dedi.
Brooklyn’de 12. Cadde’deki bir acil durum barınağında bulunan 57 yaşındaki Ezekiel Lee, sistemde daha fazla atık olduğunu söyledi – bir kez kullanılan ve sonra atılan tıraş bıçakları, kıtlığa neden oluyor.
Bu tür göçmenlerin gelişinin – “beni yanlış anlamayın, anlıyorum” – sistemi zorladığını söyledi. “Bir şey değil,” dedi. “Birçok farklı şey var.”
Başka bir deyişle, “Bu bir insani kriz” dedi, eski New York Belediye Meclisi sözcüsü ve şu anda kadın hakları örgütü Women In Need’in başkanı olan Christine Quinn. “Lanet olası bir barikat varsa, üstesinden gelin.”
Vocal-NY’den Bay Abreu, 100.000 kişilik nüfusun yakın zamanda küçülmesinin olası olmadığını söyledi.
“Birçoğumuz evsizlikten sadece bir gelir şoku uzaktayız” dedi. “Bu, müdahale etmezsek 100.000 kişinin ikiye veya üçe katlanabileceği çok tehlikeli bir durum.”
Nate Schweber Ve Olivia Bensimon raporlamaya katkıda bulundu.