Brooklyn’deki PS 15, New York’taki okullar için nasıl bir model olabilir?
221 numaralı odadaki üçüncü sınıflar güne bir dizi sarılmayla başladı.
Brooklyn’deki bu ilkokulda, uyarlanabilir konuşma cihazları olan ve olmayan çocuklar birbirlerine sarılmak için koşturdu – farklı şekilde iletişim kuran bir grup öğrenci arasında paylaşılan bir “günaydın”.
Öğrenciler, Red Hook’ta PS 15 Patrick F. Daly’de benzersiz bir pilot programın parçası olup, tipik olarak farklı eğitim geçmişlerine sahip çocukları (zihinsel engelleri veya çoklu engelleri olanlar) genel eğitim akranlarıyla bir araya getirir.
Sarılmalardan sonra bir öğretmen çocukları, “Üzgün olduğunuzda kendinizi daha iyi hissetmek için ne yapabilirsiniz?” diye düşünmeye davet etti. Bazıları bağımsız olarak yazdı. Diğerleri ses cihazlarında “sallanmak” ve “uyku” gibi kelimeler için düğmelere bastı ve dergiler için resim basmalarına yardımcı olan öğretim asistanlarıyla çalıştı.
Sonra hep birlikte paylaştılar.
Ülkenin en büyük okul bölgesi olan New York City’de yaklaşık 200.000 öğrenci disleksiden körlüğe kadar çeşitli engellere sahiptir. Aileler genellikle labirent gibi bir özel eğitim sisteminde ilerlemekte zorlanırlar ve birçok öğrenci ihtiyaç duydukları tüm hizmetleri almaz.
Çocukların yaklaşık yüzde üçünü oluşturan ve genellikle Down sendromu gibi genetik veya kromozomal bir rahatsızlıktan muzdarip olan zihinsel engelli çocuklar, kamu sistemini tamamen terk edebilir ve uzmanlaşmış özel okullara gidebilir. Diğerleri, daha karmaşık ihtiyaçları olan öğrenciler için ayrı bir ilçeye kaydolur.
Ancak uzmanların söylediğine göre, öğrencilerin yüzde 40’ının özel eğitime gittiği PS 15’te, gelecek sonbaharda beşinci sınıfa kadar genişleyecek olan pilot uygulama, okulların çocukları özel eğitimle bütünleştirme yönteminin sınırlarını zorlayabilir. Örneğin, PS 15 öğretmenleri Teksas’ta gelecek yıl benzer bir program başlatmaya hazırlanan küçük bir bölgeye yardım ediyor.
Okul müdürü Julie Cavanagh, “Kolay değil” dedi. Ancak bunun “temsilcilik” ile gerçek içerme arasındaki farkı tanımakla başladığını söyledi: “Biz sadece kapsayıcı programlara ev sahipliği yapmıyoruz. Kapsayıcı bir okuluz.”
Brooklyn pilot programı 2017’de başladı ve otizmli öğrenciler için benzer bir programa dayalı olmasına rağmen engelli öğrencilere yönelik diğer şehir tekliflerinden farklı. İki öğretmen, küçük bir genel eğitim öğrencisi grubunu ve zihinsel engelli insanlar için özel eğitim planlarını tamamlayan yaklaşık dört çocuğu içeren bir sınıfa liderlik ediyor. Yardımcı profesyonellerden oluşan bir ekip ve yaklaşık bir düzine kurum içi terapist onlarla birlikte çalışır.
Ortam tüm çocuklar için uygun olmayabilir, ancak özel eğitim sınıflarındakiler bile diğer öğrencilerle başka şekillerde çalışmaya davet edilir. Örneğin, sözlü olmayan öğrenciler, uyarlanabilir konuşma cihazlarını sabah duyurularını yönlendirmek için kullanabilirler.
Teachers College’da özel eğitim okuyan bir profesör olan Srikala Naraian, yaklaşımı “yalnızca bazı çocukların dahil edilebileceği” şeklindeki geleneksel görüşten “harika benzersiz” bir ayrılma olarak nitelendirdi.
“Bunun yerine, ‘Okul sistemimizde en çok kim göz ardı edildi?’ sorusuyla başlıyor” dedi.
Bir Salı sabahı, üçüncü sınıf öğretmenleri, Christine Platt’ın Kahramanları Onurlandırmak adlı kitabı hakkında bir ders almak için sınıfı ikiye ayırdı. Bir öğrenci kitabı yüksek sesle okudu ve bir asistan diğerinin okumasına yardımcı oldu. Daha sonra altı genel eğitim öğrencisi, pasajların anlamı üzerinde düşünmek ve bir sonraki bölüm için tahminlerde bulunmak üzere bir öğretmenle buluştu.
Sınıf boyunca, özel eğitim planları olan çocuklar, kitaptaki karakterleri tanımlamaya veya genellikle uyarlanabilir cihazlar kullanarak bir kelime kelimesinin her bir geçişini daire içine almaya çalıştılar.
Erken PS 15 sınıflarında, küçük çocuklar bazen bir öğretmenin neden belirli öğrencilerin yanında daha sık oturduğunu merak eder.
Ancak bir anaokulu öğretmeni olan Catherine Lipkin, öğretmenlerin tartışmayı memnuniyetle karşıladığını ve çocukları bir sınıf arkadaşının bacak desteğine ihtiyaç duymasından bir öğretmenin neden gözlük taktığına kadar farklılıklar hakkında konuşmaya teşvik ettiğini söyledi. “Artık olumsuz olarak görülmediği noktaya kadar vurgulanıyor” dedi. “Artık büyük bir anlaşma olmayacak.”
Down sendromlu ve doğuştan kalp kusurlu olan üçüncü sınıf öğrencisi 10 yaşındaki Keller Chung için bu büyük bir değişiklik. Babası David Chung, anaokulunda gittiği devlet okulunda sık sık müdürün ofisine gönderildiğini, lolipop verildiğini ve bir iPad ile dikkati dağıldığını söyledi.
Bay Chung, “Belirli bir düzeyde başarıya sahip olan veya meydan okunması gereken bir kişi olarak görülmüyordu” dedi. “Bir bebek gibi muamele gördü ve bebek bakıcılığı yaptı.”
Sözel olmayan Keller’ın birinci sınıfta başladığı PS 15’te, dersle ilgili zorlayıcı soruları yanıtlamaktan kaçınsa bile konuşma terapisti ve diğer yetişkinler tarafından sık sık itildiğini söylüyor Bay Chung.
Aileler, kısmen daha karmaşık programlar ve akademik talepler nedeniyle, çocukları benzer programların nadiren mevcut olduğu daha yüksek sınıflara geçerken yeni bir zorlukla karşı karşıya kalacak.
Ancak Cavanagh, kendisinin ve ailelerinin olasılıklar hakkında “hayal gördüklerini” söyledi. Fen laboratuvarları ve sanat dersleri, matematik veya okumadan daha kolay entegre edilebilir mi? Öğrenciler bir okul mağazasında birlikte çalışabilir mi? Yakındaki Red Hook’taki Harbour Orta Okulu’ndaki bir müdür, bu sorunları ele almak için can atıyor ve bu baharda okul yönetim kuruluna resmi bir program önerisi gönderdi.
İlkokul programı için ilk baskı yapan anne olan Eve Colavito, sözsüz ve genetik bir bozukluk olan Angelman sendromuna sahip 9 yaşındaki kızı Vivian için bundan sonra ne olacağından emin değil.
Ancak Bayan Colavito, Vivian’ın sosyal becerilerinin “çiçek açtığını” gördüğünü söyledi. Ve “nereye giderse gitsin dahil edileceğine – ve görülüp duyulacağına dair bir beklenti geliştirdiği” için izlendi.
Bayan Colavito, “Okulunun bir kısmının orada olduğunu varsaymalıyım” dedi. “Çocuklarımız PS 15’in kenarlarında değil, merkezinde yaşıyorlar.”
tarafından üretilen ses sarah elmas.
221 numaralı odadaki üçüncü sınıflar güne bir dizi sarılmayla başladı.
Brooklyn’deki bu ilkokulda, uyarlanabilir konuşma cihazları olan ve olmayan çocuklar birbirlerine sarılmak için koşturdu – farklı şekilde iletişim kuran bir grup öğrenci arasında paylaşılan bir “günaydın”.
Öğrenciler, Red Hook’ta PS 15 Patrick F. Daly’de benzersiz bir pilot programın parçası olup, tipik olarak farklı eğitim geçmişlerine sahip çocukları (zihinsel engelleri veya çoklu engelleri olanlar) genel eğitim akranlarıyla bir araya getirir.
Sarılmalardan sonra bir öğretmen çocukları, “Üzgün olduğunuzda kendinizi daha iyi hissetmek için ne yapabilirsiniz?” diye düşünmeye davet etti. Bazıları bağımsız olarak yazdı. Diğerleri ses cihazlarında “sallanmak” ve “uyku” gibi kelimeler için düğmelere bastı ve dergiler için resim basmalarına yardımcı olan öğretim asistanlarıyla çalıştı.
Sonra hep birlikte paylaştılar.
Ülkenin en büyük okul bölgesi olan New York City’de yaklaşık 200.000 öğrenci disleksiden körlüğe kadar çeşitli engellere sahiptir. Aileler genellikle labirent gibi bir özel eğitim sisteminde ilerlemekte zorlanırlar ve birçok öğrenci ihtiyaç duydukları tüm hizmetleri almaz.
Çocukların yaklaşık yüzde üçünü oluşturan ve genellikle Down sendromu gibi genetik veya kromozomal bir rahatsızlıktan muzdarip olan zihinsel engelli çocuklar, kamu sistemini tamamen terk edebilir ve uzmanlaşmış özel okullara gidebilir. Diğerleri, daha karmaşık ihtiyaçları olan öğrenciler için ayrı bir ilçeye kaydolur.
Ancak uzmanların söylediğine göre, öğrencilerin yüzde 40’ının özel eğitime gittiği PS 15’te, gelecek sonbaharda beşinci sınıfa kadar genişleyecek olan pilot uygulama, okulların çocukları özel eğitimle bütünleştirme yönteminin sınırlarını zorlayabilir. Örneğin, PS 15 öğretmenleri Teksas’ta gelecek yıl benzer bir program başlatmaya hazırlanan küçük bir bölgeye yardım ediyor.
Okul müdürü Julie Cavanagh, “Kolay değil” dedi. Ancak bunun “temsilcilik” ile gerçek içerme arasındaki farkı tanımakla başladığını söyledi: “Biz sadece kapsayıcı programlara ev sahipliği yapmıyoruz. Kapsayıcı bir okuluz.”
Brooklyn pilot programı 2017’de başladı ve otizmli öğrenciler için benzer bir programa dayalı olmasına rağmen engelli öğrencilere yönelik diğer şehir tekliflerinden farklı. İki öğretmen, küçük bir genel eğitim öğrencisi grubunu ve zihinsel engelli insanlar için özel eğitim planlarını tamamlayan yaklaşık dört çocuğu içeren bir sınıfa liderlik ediyor. Yardımcı profesyonellerden oluşan bir ekip ve yaklaşık bir düzine kurum içi terapist onlarla birlikte çalışır.
Ortam tüm çocuklar için uygun olmayabilir, ancak özel eğitim sınıflarındakiler bile diğer öğrencilerle başka şekillerde çalışmaya davet edilir. Örneğin, sözlü olmayan öğrenciler, uyarlanabilir konuşma cihazlarını sabah duyurularını yönlendirmek için kullanabilirler.
Teachers College’da özel eğitim okuyan bir profesör olan Srikala Naraian, yaklaşımı “yalnızca bazı çocukların dahil edilebileceği” şeklindeki geleneksel görüşten “harika benzersiz” bir ayrılma olarak nitelendirdi.
“Bunun yerine, ‘Okul sistemimizde en çok kim göz ardı edildi?’ sorusuyla başlıyor” dedi.
Bir Salı sabahı, üçüncü sınıf öğretmenleri, Christine Platt’ın Kahramanları Onurlandırmak adlı kitabı hakkında bir ders almak için sınıfı ikiye ayırdı. Bir öğrenci kitabı yüksek sesle okudu ve bir asistan diğerinin okumasına yardımcı oldu. Daha sonra altı genel eğitim öğrencisi, pasajların anlamı üzerinde düşünmek ve bir sonraki bölüm için tahminlerde bulunmak üzere bir öğretmenle buluştu.
Sınıf boyunca, özel eğitim planları olan çocuklar, kitaptaki karakterleri tanımlamaya veya genellikle uyarlanabilir cihazlar kullanarak bir kelime kelimesinin her bir geçişini daire içine almaya çalıştılar.
Erken PS 15 sınıflarında, küçük çocuklar bazen bir öğretmenin neden belirli öğrencilerin yanında daha sık oturduğunu merak eder.
Ancak bir anaokulu öğretmeni olan Catherine Lipkin, öğretmenlerin tartışmayı memnuniyetle karşıladığını ve çocukları bir sınıf arkadaşının bacak desteğine ihtiyaç duymasından bir öğretmenin neden gözlük taktığına kadar farklılıklar hakkında konuşmaya teşvik ettiğini söyledi. “Artık olumsuz olarak görülmediği noktaya kadar vurgulanıyor” dedi. “Artık büyük bir anlaşma olmayacak.”
Down sendromlu ve doğuştan kalp kusurlu olan üçüncü sınıf öğrencisi 10 yaşındaki Keller Chung için bu büyük bir değişiklik. Babası David Chung, anaokulunda gittiği devlet okulunda sık sık müdürün ofisine gönderildiğini, lolipop verildiğini ve bir iPad ile dikkati dağıldığını söyledi.
Bay Chung, “Belirli bir düzeyde başarıya sahip olan veya meydan okunması gereken bir kişi olarak görülmüyordu” dedi. “Bir bebek gibi muamele gördü ve bebek bakıcılığı yaptı.”
Sözel olmayan Keller’ın birinci sınıfta başladığı PS 15’te, dersle ilgili zorlayıcı soruları yanıtlamaktan kaçınsa bile konuşma terapisti ve diğer yetişkinler tarafından sık sık itildiğini söylüyor Bay Chung.
Aileler, kısmen daha karmaşık programlar ve akademik talepler nedeniyle, çocukları benzer programların nadiren mevcut olduğu daha yüksek sınıflara geçerken yeni bir zorlukla karşı karşıya kalacak.
Ancak Cavanagh, kendisinin ve ailelerinin olasılıklar hakkında “hayal gördüklerini” söyledi. Fen laboratuvarları ve sanat dersleri, matematik veya okumadan daha kolay entegre edilebilir mi? Öğrenciler bir okul mağazasında birlikte çalışabilir mi? Yakındaki Red Hook’taki Harbour Orta Okulu’ndaki bir müdür, bu sorunları ele almak için can atıyor ve bu baharda okul yönetim kuruluna resmi bir program önerisi gönderdi.
İlkokul programı için ilk baskı yapan anne olan Eve Colavito, sözsüz ve genetik bir bozukluk olan Angelman sendromuna sahip 9 yaşındaki kızı Vivian için bundan sonra ne olacağından emin değil.
Ancak Bayan Colavito, Vivian’ın sosyal becerilerinin “çiçek açtığını” gördüğünü söyledi. Ve “nereye giderse gitsin dahil edileceğine – ve görülüp duyulacağına dair bir beklenti geliştirdiği” için izlendi.
Bayan Colavito, “Okulunun bir kısmının orada olduğunu varsaymalıyım” dedi. “Çocuklarımız PS 15’in kenarlarında değil, merkezinde yaşıyorlar.”
tarafından üretilen ses sarah elmas.