Barda “Sea Chantey” akşamı: Karada yaşayanlar için gürültülü, neşeli bir ritüel
Essex, Connecticut’taki bir tavernanın karanlığında, denizcilik halk şarkısı “Old Maui”nin ilk satırları bar konuşmasını kesiyor: “Biz balina avcılarının yüzleştiğimiz, çok zor bir çalışma ve çekişme hayatı / Ve biz yüzleşmiyoruz.” Günün sonunda rüzgarın ne kadar kuvvetli olduğu önemli değil.”
Koro zamanı geldiğinde neredeyse herkes katıldı.
“Eski Maui’ye yuvarlanıyorum, Eski Maui’ye yuvarlanıyorum” diye şarkı söylediler. “Arktik bölgeden eve dönüyoruz ve Eski Maui’ye doğru yuvarlanıyoruz.”
Asırlık armoniler orijinal tavanın köşelerine doğru üst üste binip şişiyordu. Düzinelerce misafir şarkı söylerken düz olmayan ahşap döşemelerin üzerinde tepiniyor ve Guinness’i bira bardaklarının kenarından aşağı doğru çalkalıyordu.
Onlarca yıldır okyanus müziğini seven eski bir uçuş görevlisi olan 68 yaşındaki Kitsie Reeves, “Bu sadece ruhunuzdaki örümcek ağlarını uzaklaştırıyor” dedi. “Geçmişe açılan bir kapı gibi.”
Bayan Reeves, onlarca yıldır burada performans sergileyen bir denizcilik grubu olan Jovial Crew’un müziğinin keyfini çıkarmak için neredeyse her Pazartesi gecesi Griswold Inn’e gelen düzinelerce müdavim arasında yer alıyor. Halk müzisyenleri ve hayranları, ay yükseldikçe ve barlar uzadıkça sesleri yükselen şarkılar söylüyor.
Müzik çok güzel, büyüleyici. Ancak topluluk duygusu ve haftalık ritüel de katılımcılar için önemlidir.
38 yaşındaki Amanda Bunce, “Burası insanlar için bir kilise gibi” dedi.
Çevrebilimci Bayan Bunce, 18 yıldır neredeyse her hafta geliyor. Pandemi sırasında hanın kapanmasıyla haftaların yapısını kaybettiğini söyledi.
“Yeniden açıldıklarından beri neredeyse hiç Pazartesi gününü kaçırmadım” dedi ve ekledi: “O zaman işaretleyicisine ihtiyacım olduğunu hissettim.”
Deniz gecekonduları (“deniz gecekonduları” olarak da yazılır) denizcilik halk müziğinin yalnızca bir biçimidir, ancak türün tamamını temsil etmeye başlamışlardır. Gemilerin yalnızca rüzgar ve insan pazularıyla hareket ettirildiği zamanlarda, bu ritmik melodiler denizcilerin halatları bir arada çekmesine yardımcı oluyordu.
2021’in başlarında, Kovid-19 aşıları yaygın olarak kullanıma sunulmadan önce, bir denizcilik şarkısı olan “The Wellerman” internette beklenmedik bir hit oldu. İnsanlar karantinadan ve kısa kış günlerinden kaçmak için TikTok’a yönelirken, şarkıcılar düet yaptı ve onların armonileri internette yankılandı.
Ancak Essex’teki denizcilik müziği geleneği onlarca yıl öncesine dayanıyor.
50 yılı aşkın bir süredir adanmışlar, baş şarkıcı Cliff Haslam’ın denizle ilgili şarkılar söylediğini duymaya geliyor. 1980’lerin ortalarında solo performansı Jovial Crew’a dönüştü.
Her hafta yerel olarak Gris olarak bilinen ve üzerinde Amerikan bayrakları asılı olan Griswold Inn’de oynuyorlar. 1776 yılında kurulan otel, Long Island Sound’da 7.000’den az sakinin yaşadığı tarihi bir kasaba olan Essex’teki Ana Caddenin sonunda yer almaktadır.
Onlarca yıl Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşadıktan sonra İngiliz aksanı hala kesilmemiş olan Bay Haslam, “İnsanlar hâlâ dinlemeye geliyor” dedi. “Aksi takdirde bunu yapmazdım.”
Bu yaz özellikle yoğun geçti: İtfaiyecinin kalabalık barda sinsice dolaşmaya başlamasının ardından müzisyenler son zamanlarda katılımcı sayısını sınırlamaya başlamak zorunda kaldı.
Bunu başarabilenler için (uzun süredir Sea Chantey hayranları ve Y kuşağından genç bir grup) Pazartesi geceleri işler karışabilir. Karada yaşayanlar şarkı üstüne şarkı söylüyor ve bağırıyor. Bazen sanki birlikte çalışıyorlarmış gibi, zamanla görünmez bir ipi çekiyorlarmış gibi davranıyorlar. The Rocky Horror Picture Show’un gösterimine benziyor ama bir balina avlama gemisinde geçiyor.
Çocukken babasıyla birlikte Chantey gecesine ilk kez gelen 33 yaşındaki lise fen bilgisi öğretmeni Hillary Clifton, “Burayı insanlara anlattığımda ‘Gris ailem’ diyor” dedi.
Babası her hafta aynı şeyi alıyordu: iki Guinness, ardından bir kahve. Uzun süredir garsonluk yapan Lynn Ann Baldi, İşçi Bayramı’nda 60. yaş gününü orada kutlamıştı ve siparişini ezbere biliyordu.
Bayan Clifton, “Yaklaşık beş yıllığına ayrıldım; başka bir eyalete taşındım” dedi. “Ve geri döndüğümde yeniden evimdeymişim gibi hissettim.”
Pazartesi gecesi Gris’te bara yaslanan 34 yaşındaki Shawn Mulcahy, şehirde yalnızca beş gün kalmıştı: Beş yıl boyunca Kaliforniya’nın müdavimi olduktan sonra birkaç yıl önce Kaliforniya’ya taşınmıştı.
2 dolarlık banknotu toplama kutusuna atarken gülerek “Teknelerden bile hoşlanmıyorum” dedi. “Denizi sevmiyorum.”
Ama ne pahasına olursa olsun bunu kaçırmayacaktı. Batı’da neredeyse her Pazartesi akşamı mandolinle tek başına ilahiler çalıyor.
“Bir yayla sarılmış çok fazla nostalji var” dedi.
Geçtiğimiz 52 yılda grup büyüdü ve değişti. En az iki kasırgayı atlattılar ve elektrikler kesildiğinde mum yaktılar. Arkadaşları öldüğünde çalıyorlar ve şarkıları ağıtlara dönüştürüyorlar. Düğünlerde bile oynuyorlar: Seyirciler arasında başlayan konuşmalardan en az üç evlilik çıktı.
Hanın ortak sahibi Joan Paul, “Bunlar bizim en eski konserimiz ve muhtemelen sahip olduğumuz en uzun süredir devam eden geleneğimiz” dedi.
Chantey’ler denizcilik türünün sadece bir parçasıdır. Jovial Crew ayrıca baladlar ve hüzünlü balina avcılığı şarkıları da söylüyor.
Grubun üyelerinden 33 yaşındaki Michael Hotkowski, “Biz duygusal tarihçiyiz” dedi. “İyi bir halk şarkıcısıysanız duygusal hikayeyi anlamalısınız.”
Halk müziğinin anlamı budur, dedi. Bu bir duygu zaman kapsülüdür.
“Bu duyguyu bastırıp ona bir müzede bakamazsınız” dedi.
Denizcilik müziği onlarca yıldır uluslararası bir hayran kitlesine sahip. Ayrıca Amerika Birleşik Devletleri’nin kuzeydoğusunda da kendine yer edindi. Yakın zamanda Connecticut Deniz Müziği Festivali, Seaport’un evi Mystic’ten Gris’in evi Essex’e taşındı. Uzmanlar, ilginin son on yılda arttığını söylüyor.
Bu kısmen, film müziğinde deniz müziği kullanılan, 2013’ün popüler korsan video oyunu Assassin’s Creed IV: Black Flag’e teşekkürler. Ardından TikTok’a “The Wellerman” çıktı.
Massachusetts Teknoloji Enstitüsü’nde denizcilik araştırmaları yürüten bir etnomüzikoloji öğretim görevlisi olan Joe Maurer, “Bunun, pek çok açıdan topluma gündelik bir şekilde katılma fırsatı giderek daha az olan gençlere gerçekten çekici geldiğini düşünüyorum” dedi. müzik.
Jovial Crew’un sosyal medyayı veya The Wellerman’ı yeniden canlandırmak gibi bir niyeti yok.
Grup üyelerinden Joseph Morneault, “Bu, İrlandalı bir gruptan ‘Danny Boy’u çalmasını istemek gibi bir şey” dedi. Ya da belki bir country müzisyeninin “Cotton Eye Joe”yu çalmasını beklediğiniz gibi.
Aslında biri şarkıyı istediğinde grup kibarca reddetti.
“Denizcilik müziği endüstrisindeki bizler, sürekli ‘Sarhoş Denizci’ şarkısını söylemeye zorlanmaktan hoşlanmıyoruz” dedi. “Sadece sinir bozucu oluyor. Biz bu kadar harika şarkılar yapıyoruz ve senin tek duymak istediğin ‘Wellerman’ mı?”
Bazı şarkılar Connecticut’a özgüdür: The Shad Runs, The Sound. Diğerleri, özellikle de sömürge döneminden kalma bazı melodiler etkileyici derecede şehvetli. (“Kurucu atalarımızın bu şarkıyı söylediğini düşünün,” diye şaka yaptı Bay Morneault, özellikle anlamlı bir dizeye başlamadan hemen önce.)
Birçoğu zordur. Kadınları aldatmak. Gemiler batıyor. Arkadaşlar ölür.
Bay Morneault’un uzun süredir hayranı ve oda arkadaşı olan Bayan Reeves, tüm meselenin bu olduğunu söyledi. Şarkıların kenarları kaba çünkü hayat kenarlarda kabaydı.
Üç set ve bir bardak Guinness’ten sonra müzisyenler ve hayranları içkilerini boşaltıp yerlerine yerleştiler. Seyirciler Jovial ekibinin enstrümanlarını arabalarına yüklemesine yardımcı oluyor.
“Haftaya görüşürüz” diyorlar.
Müdavimlerden biri olan 31 yaşındaki Will Jakubiak, çoğu kişinin bunu yapacağını söyledi.
“İşin püf noktası şu ki, her Pazartesi bir sonraki Pazartesi gecesi için antrenmandır,” dedi, “ve o Pazartesi de ondan sonraki Pazartesi için antrenmandır. Yani eğer işi berbat edersen sorun olmaz.”
Deniz müziği dinlemeye başlamak istiyorsanız bu hikayede adı geçen müzisyenler ve uzmanlar bazı şarkılar önerdiler. İşte bir oynatma listesi:
Essex, Connecticut’taki bir tavernanın karanlığında, denizcilik halk şarkısı “Old Maui”nin ilk satırları bar konuşmasını kesiyor: “Biz balina avcılarının yüzleştiğimiz, çok zor bir çalışma ve çekişme hayatı / Ve biz yüzleşmiyoruz.” Günün sonunda rüzgarın ne kadar kuvvetli olduğu önemli değil.”
Koro zamanı geldiğinde neredeyse herkes katıldı.
“Eski Maui’ye yuvarlanıyorum, Eski Maui’ye yuvarlanıyorum” diye şarkı söylediler. “Arktik bölgeden eve dönüyoruz ve Eski Maui’ye doğru yuvarlanıyoruz.”
Asırlık armoniler orijinal tavanın köşelerine doğru üst üste binip şişiyordu. Düzinelerce misafir şarkı söylerken düz olmayan ahşap döşemelerin üzerinde tepiniyor ve Guinness’i bira bardaklarının kenarından aşağı doğru çalkalıyordu.
Onlarca yıldır okyanus müziğini seven eski bir uçuş görevlisi olan 68 yaşındaki Kitsie Reeves, “Bu sadece ruhunuzdaki örümcek ağlarını uzaklaştırıyor” dedi. “Geçmişe açılan bir kapı gibi.”
Bayan Reeves, onlarca yıldır burada performans sergileyen bir denizcilik grubu olan Jovial Crew’un müziğinin keyfini çıkarmak için neredeyse her Pazartesi gecesi Griswold Inn’e gelen düzinelerce müdavim arasında yer alıyor. Halk müzisyenleri ve hayranları, ay yükseldikçe ve barlar uzadıkça sesleri yükselen şarkılar söylüyor.
Müzik çok güzel, büyüleyici. Ancak topluluk duygusu ve haftalık ritüel de katılımcılar için önemlidir.
38 yaşındaki Amanda Bunce, “Burası insanlar için bir kilise gibi” dedi.
Çevrebilimci Bayan Bunce, 18 yıldır neredeyse her hafta geliyor. Pandemi sırasında hanın kapanmasıyla haftaların yapısını kaybettiğini söyledi.
“Yeniden açıldıklarından beri neredeyse hiç Pazartesi gününü kaçırmadım” dedi ve ekledi: “O zaman işaretleyicisine ihtiyacım olduğunu hissettim.”
Deniz gecekonduları (“deniz gecekonduları” olarak da yazılır) denizcilik halk müziğinin yalnızca bir biçimidir, ancak türün tamamını temsil etmeye başlamışlardır. Gemilerin yalnızca rüzgar ve insan pazularıyla hareket ettirildiği zamanlarda, bu ritmik melodiler denizcilerin halatları bir arada çekmesine yardımcı oluyordu.
2021’in başlarında, Kovid-19 aşıları yaygın olarak kullanıma sunulmadan önce, bir denizcilik şarkısı olan “The Wellerman” internette beklenmedik bir hit oldu. İnsanlar karantinadan ve kısa kış günlerinden kaçmak için TikTok’a yönelirken, şarkıcılar düet yaptı ve onların armonileri internette yankılandı.
Ancak Essex’teki denizcilik müziği geleneği onlarca yıl öncesine dayanıyor.
50 yılı aşkın bir süredir adanmışlar, baş şarkıcı Cliff Haslam’ın denizle ilgili şarkılar söylediğini duymaya geliyor. 1980’lerin ortalarında solo performansı Jovial Crew’a dönüştü.
Her hafta yerel olarak Gris olarak bilinen ve üzerinde Amerikan bayrakları asılı olan Griswold Inn’de oynuyorlar. 1776 yılında kurulan otel, Long Island Sound’da 7.000’den az sakinin yaşadığı tarihi bir kasaba olan Essex’teki Ana Caddenin sonunda yer almaktadır.
Onlarca yıl Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşadıktan sonra İngiliz aksanı hala kesilmemiş olan Bay Haslam, “İnsanlar hâlâ dinlemeye geliyor” dedi. “Aksi takdirde bunu yapmazdım.”
Bu yaz özellikle yoğun geçti: İtfaiyecinin kalabalık barda sinsice dolaşmaya başlamasının ardından müzisyenler son zamanlarda katılımcı sayısını sınırlamaya başlamak zorunda kaldı.
Bunu başarabilenler için (uzun süredir Sea Chantey hayranları ve Y kuşağından genç bir grup) Pazartesi geceleri işler karışabilir. Karada yaşayanlar şarkı üstüne şarkı söylüyor ve bağırıyor. Bazen sanki birlikte çalışıyorlarmış gibi, zamanla görünmez bir ipi çekiyorlarmış gibi davranıyorlar. The Rocky Horror Picture Show’un gösterimine benziyor ama bir balina avlama gemisinde geçiyor.
Çocukken babasıyla birlikte Chantey gecesine ilk kez gelen 33 yaşındaki lise fen bilgisi öğretmeni Hillary Clifton, “Burayı insanlara anlattığımda ‘Gris ailem’ diyor” dedi.
Babası her hafta aynı şeyi alıyordu: iki Guinness, ardından bir kahve. Uzun süredir garsonluk yapan Lynn Ann Baldi, İşçi Bayramı’nda 60. yaş gününü orada kutlamıştı ve siparişini ezbere biliyordu.
Bayan Clifton, “Yaklaşık beş yıllığına ayrıldım; başka bir eyalete taşındım” dedi. “Ve geri döndüğümde yeniden evimdeymişim gibi hissettim.”
Pazartesi gecesi Gris’te bara yaslanan 34 yaşındaki Shawn Mulcahy, şehirde yalnızca beş gün kalmıştı: Beş yıl boyunca Kaliforniya’nın müdavimi olduktan sonra birkaç yıl önce Kaliforniya’ya taşınmıştı.
2 dolarlık banknotu toplama kutusuna atarken gülerek “Teknelerden bile hoşlanmıyorum” dedi. “Denizi sevmiyorum.”
Ama ne pahasına olursa olsun bunu kaçırmayacaktı. Batı’da neredeyse her Pazartesi akşamı mandolinle tek başına ilahiler çalıyor.
“Bir yayla sarılmış çok fazla nostalji var” dedi.
Geçtiğimiz 52 yılda grup büyüdü ve değişti. En az iki kasırgayı atlattılar ve elektrikler kesildiğinde mum yaktılar. Arkadaşları öldüğünde çalıyorlar ve şarkıları ağıtlara dönüştürüyorlar. Düğünlerde bile oynuyorlar: Seyirciler arasında başlayan konuşmalardan en az üç evlilik çıktı.
Hanın ortak sahibi Joan Paul, “Bunlar bizim en eski konserimiz ve muhtemelen sahip olduğumuz en uzun süredir devam eden geleneğimiz” dedi.
Chantey’ler denizcilik türünün sadece bir parçasıdır. Jovial Crew ayrıca baladlar ve hüzünlü balina avcılığı şarkıları da söylüyor.
Grubun üyelerinden 33 yaşındaki Michael Hotkowski, “Biz duygusal tarihçiyiz” dedi. “İyi bir halk şarkıcısıysanız duygusal hikayeyi anlamalısınız.”
Halk müziğinin anlamı budur, dedi. Bu bir duygu zaman kapsülüdür.
“Bu duyguyu bastırıp ona bir müzede bakamazsınız” dedi.
Denizcilik müziği onlarca yıldır uluslararası bir hayran kitlesine sahip. Ayrıca Amerika Birleşik Devletleri’nin kuzeydoğusunda da kendine yer edindi. Yakın zamanda Connecticut Deniz Müziği Festivali, Seaport’un evi Mystic’ten Gris’in evi Essex’e taşındı. Uzmanlar, ilginin son on yılda arttığını söylüyor.
Bu kısmen, film müziğinde deniz müziği kullanılan, 2013’ün popüler korsan video oyunu Assassin’s Creed IV: Black Flag’e teşekkürler. Ardından TikTok’a “The Wellerman” çıktı.
Massachusetts Teknoloji Enstitüsü’nde denizcilik araştırmaları yürüten bir etnomüzikoloji öğretim görevlisi olan Joe Maurer, “Bunun, pek çok açıdan topluma gündelik bir şekilde katılma fırsatı giderek daha az olan gençlere gerçekten çekici geldiğini düşünüyorum” dedi. müzik.
Jovial Crew’un sosyal medyayı veya The Wellerman’ı yeniden canlandırmak gibi bir niyeti yok.
Grup üyelerinden Joseph Morneault, “Bu, İrlandalı bir gruptan ‘Danny Boy’u çalmasını istemek gibi bir şey” dedi. Ya da belki bir country müzisyeninin “Cotton Eye Joe”yu çalmasını beklediğiniz gibi.
Aslında biri şarkıyı istediğinde grup kibarca reddetti.
“Denizcilik müziği endüstrisindeki bizler, sürekli ‘Sarhoş Denizci’ şarkısını söylemeye zorlanmaktan hoşlanmıyoruz” dedi. “Sadece sinir bozucu oluyor. Biz bu kadar harika şarkılar yapıyoruz ve senin tek duymak istediğin ‘Wellerman’ mı?”
Bazı şarkılar Connecticut’a özgüdür: The Shad Runs, The Sound. Diğerleri, özellikle de sömürge döneminden kalma bazı melodiler etkileyici derecede şehvetli. (“Kurucu atalarımızın bu şarkıyı söylediğini düşünün,” diye şaka yaptı Bay Morneault, özellikle anlamlı bir dizeye başlamadan hemen önce.)
Birçoğu zordur. Kadınları aldatmak. Gemiler batıyor. Arkadaşlar ölür.
Bay Morneault’un uzun süredir hayranı ve oda arkadaşı olan Bayan Reeves, tüm meselenin bu olduğunu söyledi. Şarkıların kenarları kaba çünkü hayat kenarlarda kabaydı.
Üç set ve bir bardak Guinness’ten sonra müzisyenler ve hayranları içkilerini boşaltıp yerlerine yerleştiler. Seyirciler Jovial ekibinin enstrümanlarını arabalarına yüklemesine yardımcı oluyor.
“Haftaya görüşürüz” diyorlar.
Müdavimlerden biri olan 31 yaşındaki Will Jakubiak, çoğu kişinin bunu yapacağını söyledi.
“İşin püf noktası şu ki, her Pazartesi bir sonraki Pazartesi gecesi için antrenmandır,” dedi, “ve o Pazartesi de ondan sonraki Pazartesi için antrenmandır. Yani eğer işi berbat edersen sorun olmaz.”
Deniz müziği dinlemeye başlamak istiyorsanız bu hikayede adı geçen müzisyenler ve uzmanlar bazı şarkılar önerdiler. İşte bir oynatma listesi: