“Ayakta duran ve gökyüzüne bakan bir kadın gördüm”
koyu mavi
Sevgili günlük:
Bir akşam Yukarı Batı Yakası’nda yürüyordum ki ayakta gökyüzüne bakan bir kadın gördüm.
Yaklaştığımda, “Çok güzel, değil mi?” dedi.
Neyi kastettiğini sordum.
“Gökyüzünün rengi,” dedi.
Akşam göğünün derin maviliğine bakmak için durakladım. Bunu yaptığım gibi, kadın başka türlü fark edemeyeceğim güzelliği benimle paylaşmak için zaman ayırdıktan sonra uzaklaştı.
— Sangeeta Chowdhry
eskiz
Sevgili günlük:
Ekim ayında bir Perşembe öğleden sonra, Manhattan’dan Queens’e metroyla gittim. Yanımda oturan kişiye baktım. Kucağında açık küçük bir kitap vardı. Bir tarafta oturan, gözlüklü ve uzun dalgalı bir kadın resmi vardı.
Dikkatim her zaman sanata çekilir – özellikle de tıkırdayan bir metro vagonunda ifade edildiğinde – ve adamın kimi çizeceğini merak ettim.
Soruyu düşünürken yol arkadaşlarıma baktım ve eskiz defterindeki kadının sanatçının tam karşısında oturduğunu fark ettiğimde gülümsedim. Gözleriyle gülümsedi ve kaşlarını kaldırdı.
Adam titizlikle çekti ve metro şehrin içinden geçerken karşısındaki kadın sabırla oturdu.
İkisi hakkında hiçbir şey bilmiyordum ve ikimiz de konuşmadık. Ama basit bir eskiz, üçümüzü çoğu sohbetten daha iyi bir araya getirdi.
— Emily Dattilo
kuyruklu piyano
Sevgili günlük:
Ortağım ve benim için bu kadar büyük bir daire kiralamak hiç mantıklı değildi. İkimizin de giriş seviyesi işleri ve çok az parası vardı. Yine de, Lexington Caddesi’ndeki 54. Cadde’deki konum güzeldi. Ama nasıl kuracağız? Yalnızca oturma-yemek odası 9 metre uzunluğundaydı.
Ev sahibi, “Kira süreniz boyunca piyanoyu bırakacağım” dedi. Ortağım ve ben, zarifçe oyulmuş ayakları olan muhteşem abanoz kuyruklu piyanoya hayran kalmıştık. Normalde boş olan alanın odak noktasıydı.
Bu bir anlaşma, dedik.
İkimiz de çalmadık ama piyanoyu çok sevdik. Birkaç yıl sonra taşındığımızda verandaya kurduğumuz tenteyi bırakıp piyanoyu yanımıza aldık.
Taşındığımız West Village binasının asansörü bir kuyruklu piyanoyu sığdıramadı. Tırnaklarımızı yiyerek, sevimli enstrümanımızın yavaşça binanın yan tarafından 16. kata kaldırılmasını ve orada oturma odasına götürülmesini izledik, piyano kurulduğunda çok daha küçük hissettirdi.
Oradan 15 blok ötedeki bir daireye gitti, burada bir kanepe ve sandalyelerle çevrili devasa piyano, alanın yüzde 40’ını kaplamış olmalı.
Daha sonra şehir dışına taşınmaya ve kiracıya taşınmaya karar verdik. Odayı temizledikten sonra geriye bir eşya kaldı: piyano.
Seçtiğimiz kiracı, piyano çalan genç bir adamdı ve yıllar önce mobilya sıkıntısı çektiği için odanın yüzde 40’ını kapladığı için memnundu.
-Vincent Burke
Yeni plakalar
Sevgili günlük:
Yeni bir arabam vardı ve park saatlerinde diğer tarafta beklerken plakaları takmak istedim.
Bir Phillips tornavidaya ihtiyacım vardı ama çocuğumun eski İsviçre Çakısını kullandım ve çok yavaştı.
Kuyruk plakasına başlamadan önce, arkamda birkaç kişi bulunan büyük bir SUV’un içeri girmesine izin vermek için yoldan çekildim.
Güvenilir bıçağımla işe geri dönmek için döndüğümde omzumda bir dokunuş hissettim. SUV’un sürücüsüydü. Matkabı vardı. Bir dakika içinde dört vidayı yerine yerleştirdi ve panel sağlamdı.
Daha sonra arabasına geri döndü ve birkaç dakika içinde gitti.
–Pam Frederick
Yamalı ve kontrol edildi
Sevgili günlük:
32 yıl önce dört kişilik bir aile olarak JFK Havalimanı’na indik. Ailem Queens’te bir daire kiraladı. Kaldırıma bırakılan atılan parçaları toplayarak kurduk.
Yedi blok ötede ekose yüksek arkalıklı bir kanepe bulduktan bir gün sonra, babam ve ben onu binamıza geri taşıdık ve dairemize çıkan merdivenlerden yukarı taşıdık. Annem ve kız kardeşim yıkayıp yamaladılar.
Ertesi gün, binanın önündeki kaldırımda bir komşu tarafından kurulan eksiksiz, bozulmamış bir oturma odası ortaya çıktı. Şimdi temiz ve yamalı olan ekose kanepeyi dikkatlice alt kata taşıdık ve oturma odası takımını aldık.
Damalı kanepe çok geçmeden gitmişti.
— Julia Moran
Okumak tüm geçerli girişler ve bizimki Gönderim Yönergeleri. Bize e-posta ile ulaşın günlük@Haber veya takip et @NYTMetro Twitter’dan.
Agnes Lee’nin çizimleri
koyu mavi
Sevgili günlük:
Bir akşam Yukarı Batı Yakası’nda yürüyordum ki ayakta gökyüzüne bakan bir kadın gördüm.
Yaklaştığımda, “Çok güzel, değil mi?” dedi.
Neyi kastettiğini sordum.
“Gökyüzünün rengi,” dedi.
Akşam göğünün derin maviliğine bakmak için durakladım. Bunu yaptığım gibi, kadın başka türlü fark edemeyeceğim güzelliği benimle paylaşmak için zaman ayırdıktan sonra uzaklaştı.
— Sangeeta Chowdhry
eskiz
Sevgili günlük:
Ekim ayında bir Perşembe öğleden sonra, Manhattan’dan Queens’e metroyla gittim. Yanımda oturan kişiye baktım. Kucağında açık küçük bir kitap vardı. Bir tarafta oturan, gözlüklü ve uzun dalgalı bir kadın resmi vardı.
Dikkatim her zaman sanata çekilir – özellikle de tıkırdayan bir metro vagonunda ifade edildiğinde – ve adamın kimi çizeceğini merak ettim.
Soruyu düşünürken yol arkadaşlarıma baktım ve eskiz defterindeki kadının sanatçının tam karşısında oturduğunu fark ettiğimde gülümsedim. Gözleriyle gülümsedi ve kaşlarını kaldırdı.
Adam titizlikle çekti ve metro şehrin içinden geçerken karşısındaki kadın sabırla oturdu.
İkisi hakkında hiçbir şey bilmiyordum ve ikimiz de konuşmadık. Ama basit bir eskiz, üçümüzü çoğu sohbetten daha iyi bir araya getirdi.
— Emily Dattilo
kuyruklu piyano
Sevgili günlük:
Ortağım ve benim için bu kadar büyük bir daire kiralamak hiç mantıklı değildi. İkimizin de giriş seviyesi işleri ve çok az parası vardı. Yine de, Lexington Caddesi’ndeki 54. Cadde’deki konum güzeldi. Ama nasıl kuracağız? Yalnızca oturma-yemek odası 9 metre uzunluğundaydı.
Ev sahibi, “Kira süreniz boyunca piyanoyu bırakacağım” dedi. Ortağım ve ben, zarifçe oyulmuş ayakları olan muhteşem abanoz kuyruklu piyanoya hayran kalmıştık. Normalde boş olan alanın odak noktasıydı.
Bu bir anlaşma, dedik.
İkimiz de çalmadık ama piyanoyu çok sevdik. Birkaç yıl sonra taşındığımızda verandaya kurduğumuz tenteyi bırakıp piyanoyu yanımıza aldık.
Taşındığımız West Village binasının asansörü bir kuyruklu piyanoyu sığdıramadı. Tırnaklarımızı yiyerek, sevimli enstrümanımızın yavaşça binanın yan tarafından 16. kata kaldırılmasını ve orada oturma odasına götürülmesini izledik, piyano kurulduğunda çok daha küçük hissettirdi.
Oradan 15 blok ötedeki bir daireye gitti, burada bir kanepe ve sandalyelerle çevrili devasa piyano, alanın yüzde 40’ını kaplamış olmalı.
Daha sonra şehir dışına taşınmaya ve kiracıya taşınmaya karar verdik. Odayı temizledikten sonra geriye bir eşya kaldı: piyano.
Seçtiğimiz kiracı, piyano çalan genç bir adamdı ve yıllar önce mobilya sıkıntısı çektiği için odanın yüzde 40’ını kapladığı için memnundu.
-Vincent Burke
Yeni plakalar
Sevgili günlük:
Yeni bir arabam vardı ve park saatlerinde diğer tarafta beklerken plakaları takmak istedim.
Bir Phillips tornavidaya ihtiyacım vardı ama çocuğumun eski İsviçre Çakısını kullandım ve çok yavaştı.
Kuyruk plakasına başlamadan önce, arkamda birkaç kişi bulunan büyük bir SUV’un içeri girmesine izin vermek için yoldan çekildim.
Güvenilir bıçağımla işe geri dönmek için döndüğümde omzumda bir dokunuş hissettim. SUV’un sürücüsüydü. Matkabı vardı. Bir dakika içinde dört vidayı yerine yerleştirdi ve panel sağlamdı.
Daha sonra arabasına geri döndü ve birkaç dakika içinde gitti.
–Pam Frederick
Yamalı ve kontrol edildi
Sevgili günlük:
32 yıl önce dört kişilik bir aile olarak JFK Havalimanı’na indik. Ailem Queens’te bir daire kiraladı. Kaldırıma bırakılan atılan parçaları toplayarak kurduk.
Yedi blok ötede ekose yüksek arkalıklı bir kanepe bulduktan bir gün sonra, babam ve ben onu binamıza geri taşıdık ve dairemize çıkan merdivenlerden yukarı taşıdık. Annem ve kız kardeşim yıkayıp yamaladılar.
Ertesi gün, binanın önündeki kaldırımda bir komşu tarafından kurulan eksiksiz, bozulmamış bir oturma odası ortaya çıktı. Şimdi temiz ve yamalı olan ekose kanepeyi dikkatlice alt kata taşıdık ve oturma odası takımını aldık.
Damalı kanepe çok geçmeden gitmişti.
— Julia Moran
Okumak tüm geçerli girişler ve bizimki Gönderim Yönergeleri. Bize e-posta ile ulaşın günlük@Haber veya takip et @NYTMetro Twitter’dan.
Agnes Lee’nin çizimleri