Akif Beki yazdı: İktidarın fikir ve ahlak zaptiyeleri Karar gazetesi müellifi Akif Beki, iktidarın dış siyasetteki üslubunu ‘devlet dili’ karşılaştırmasıyla eleştirdi. “Sabrımız tükeniyor, taşırmasınlar” üslubunun devlet lisanı olduğunu belirten Beki, “Bir gece apansız gelebiliriz” kelamlarını ‘kaba kuvvet tehdidi, popülist gösteri, bitirim ergen ağzı’ diye nitelendirdi.
Akif Beki yazısında, Gülşen’e “herkes haddini bilecek” diyen Hakan Taşıyan’ı ve “Erşan Kuneri’ye devletimiz müdahale etmeliydi” diyen Mehmet Ali Erbil’i de eleştirdi. Beki “velinimeti iktidar; kumarı, borcu, harcıyla kapısından ayrılmıyor” diye yazdı.
Akif Beki’nin “Öyle değil bu biçimde korkutulur” başlıklı yazısı şöyleki:
“Sene 1998. Suriye’yle süregelen terör krizi, derinleşiyordu.
Kara Kuvvetleri Kumandanı Orgeneral Atilla Ateş, işaret fişeğini bir cümleyle çaktı.
Ateş, eylülde sona gitti ve Türkiye’nin yeterli niyetini yanlış pahalandıran birtakım komşulardan kelam etti.
Şu cümleyle bildirisi, Şam’ın kalbine yolladı:
‘Apo denilen eşkıyayı kendi ülkelerinde barındırıp onu destekleyerek, Türkiye’yi terör belasına bulaştırmışlardır. Türk milleti artık bu mevzuda göstereceği düzgün niyetin sonuna gelmiştir.’
Genelkurmay lideri, bakan, başbakan ya da cumhurbaşkanı değildi uyaran.
Kara Kuvvetleri Kumandanı’nın lafı yetti. tıpkı vakitte çok diplomatik bir laf. ‘Sabrımız tükeniyor, taşırmasınlar’. Bu kadar.
Bir gece ya da bir sabah birdenbire gelmekten, sıcak yatağından almaktan, dünyanın kaç bucak olduğunu göstermekten filan bahis yoktu.
Hafız Esad diye birini tanımamaktan, artık bizim için yok kararında olduğundan da….
‘Ey Şam; bak tarihe bak, tarihe dön, hayli daha fazla ileri gidersen bunun bedeli ağır olur, ağır. Suriye’ye bizim tek cümlemiz var, Cemal Paşa’yı unutma’ üzere gözdağlarına gerek duyulmadı.
Ayaklarını denk ve akıllarını başlarına almalarını, bizi oraya getirmemelerini, getirirlerse neler olacağını, analarından doğduklarına pişman edeceğimizi, şakamızın olmadığını, bizi diğerleriyle karıştırmamaları gerektiğini söyleyen çıkmadı Ankara’dan.
Devleti yönetenler, çabucak hemen bu diplomasi lisanını keşfetmemişti aslına bakarsanız.
Sözün hala bir yükü vardı, ucuzlamamıştı.
Fart furt etmeden iki cümle kurup işlerini görüyor, amaçlarını elde ediyorlardı.
Ne en ufak bir kaba kuvvet tehdidi ne de popülist gösteri için kişiselleştirmeye başvuruluyordu.
Düğmeye basıldığında Mesut Yılmaz, Başbakan’dı. 5 ay daha sonra Öcalan yakalandığındaysa Ecevit.
Siyasi iktidarın fırtına öncesi sessizliği dahi ürkütücüydü.
Demirel, Cumhurbaşkanı’ydı. Komutanın bildirisini, bir o destekleyecekti.
İnce kodlanmış uyarısı şu biçimdeydi:
‘Tüm ikazlarımıza ve barışçı açılımlarımıza karşın hasmane tavrından vazgeçmeyen Suriye’ye karşı mukabelede bulunma hakkımızı gizli tuttuğumuzu ve sabrımızın taşmak üzere olduğunu, bir sefer daha dünyaya ilan ediyorum.’
Ve her şey, eylül MGK’sında planlandığı üzere gitti.
Hafız Esad, durumun ciddiyetini anladı. İleti, adresine ulaşmıştı.
Öcalan, Suriye’den çıkarıldı.
‘Teröristbaşı’ Öcalan’ın Kenya’da yakalanarak 15 Şubat 1999’da Türkiye’ye getirilmesiyle sonuçlandı.
Bu sonuç da Ankara’da, ağırbaşlılıkla karşılandı.
‘Sevgili ana muhalefet başkanı, sana üzücü bir haberim var, terörist Apo’yu yakaladık’ üzere bitirim ergen ağızlarıyla duyurulmadı.
Sulandırmaya, hor kullanmaya ne siyasi otorite tevessül etti ne de devlet erkanı.
Daha ortada yokken zafer kazanılmış üzere dahiyane bir propagandayla siyasete alet etme, erken kutlama naraları mı! Kimsenin aklından gelip geçmezdi bile. Nerede o akıl, çocukça bulunurdu.
‘Bir gece birdenbire gelebiliriz’in devlet lisanıyla söylenişi, evvelden işte bu biçimdeydi.
Düşmanı korkutmanın birebir lisandaki fiili karşılığına örnekse, 1974’teki Kıbrıs çıkarması ve zaferidir.
Daha tesirli miydi, değil miydi; takdirinize kalmış artık.
———–
İKTİDARIN FİKİR VE AHLAK ZAPTİYELERİ
İktidar medyasının takımlı ünlüler devriyesinde dün, iki isim nöbetçiydi. Hakan Taşıyan’la Mehmet Ali Erbil.
Şarkıcı Hakan Taşıyan’a, Gülşen nöbeti tutturulmuş.
Büyük sanatçı edasıyla sanatkarlara şu biçimde ders, ayar verdiriliyordu:
‘Herkes haddini bilecek. Sanatçı müziğini söyleyecek. Sağa sola lisanını uzatmayacak.’
Mehmet Ali Erbil’e ise Cem Yılmaz nazaranvi düşmüş.
Güdümlü füze üzere şuradan takılıyordu peşine:
‘Erşan Kuneri’ye devletimiz müdahale etmeliydi.’
Ali Şan, müsaadeli üzere geldi dün bana. “İsminin önünde profesör yazan birinin bunları söylemesi şaşırtıcı” biçiminde bir reaksiyonunu nazaranmedim.
‘Hadise’nin eşi ve ünlü iş insanı’ sıfatıyla koroya katılan kişi de istirahatliydi sanırım. Ne Yeni Şafak ne de Sabah, kendilerini konuşturup ‘bir bitmediniz’ usulünde manidar reaksiyonlarını bize bildirdi.
Nasıl anlatmıştı Pir Sultan Abdal:
‘Demiri, demirle dövdüler/ Biri sıcak, biri soğuktu/ İnsanı, beşerle kırdılar/ Biri aç, biri toktu.’
5 asır önceydi o, periyot değişti.
Şimdi sanatçıyı, hocayı, bilumum karşısı; iktidarın eline bakan tapon ünlü zaptiyesine dövdürüyorlar.
Biri, yanlışı doğrusuyla kendi ayaklarının üstünde durmaya çalışıyor. ötekinin velinimeti iktidar; kumarı, borcu, harcıyla kapısından ayrılmıyor.
NOT: Çarkıfelek vakti, şöhreti yerinde ve eli para tutarken Mehmet Ali Erbil, Kanal 7’de bir programa konuk edilmişti de muhafazakar izleyici ayağa kalkmıştı. Ahlaki münasebetlerle olağan. Erbil’in artık iktidar medyasında ahlak bekçisi kesildiğini görür görmez hatırladım, hey gidi…” (KAYNAK)
Akif Beki yazısında, Gülşen’e “herkes haddini bilecek” diyen Hakan Taşıyan’ı ve “Erşan Kuneri’ye devletimiz müdahale etmeliydi” diyen Mehmet Ali Erbil’i de eleştirdi. Beki “velinimeti iktidar; kumarı, borcu, harcıyla kapısından ayrılmıyor” diye yazdı.
Akif Beki’nin “Öyle değil bu biçimde korkutulur” başlıklı yazısı şöyleki:
“Sene 1998. Suriye’yle süregelen terör krizi, derinleşiyordu.
Kara Kuvvetleri Kumandanı Orgeneral Atilla Ateş, işaret fişeğini bir cümleyle çaktı.
Ateş, eylülde sona gitti ve Türkiye’nin yeterli niyetini yanlış pahalandıran birtakım komşulardan kelam etti.
Şu cümleyle bildirisi, Şam’ın kalbine yolladı:
‘Apo denilen eşkıyayı kendi ülkelerinde barındırıp onu destekleyerek, Türkiye’yi terör belasına bulaştırmışlardır. Türk milleti artık bu mevzuda göstereceği düzgün niyetin sonuna gelmiştir.’
Genelkurmay lideri, bakan, başbakan ya da cumhurbaşkanı değildi uyaran.
Kara Kuvvetleri Kumandanı’nın lafı yetti. tıpkı vakitte çok diplomatik bir laf. ‘Sabrımız tükeniyor, taşırmasınlar’. Bu kadar.
Bir gece ya da bir sabah birdenbire gelmekten, sıcak yatağından almaktan, dünyanın kaç bucak olduğunu göstermekten filan bahis yoktu.
Hafız Esad diye birini tanımamaktan, artık bizim için yok kararında olduğundan da….
‘Ey Şam; bak tarihe bak, tarihe dön, hayli daha fazla ileri gidersen bunun bedeli ağır olur, ağır. Suriye’ye bizim tek cümlemiz var, Cemal Paşa’yı unutma’ üzere gözdağlarına gerek duyulmadı.
Ayaklarını denk ve akıllarını başlarına almalarını, bizi oraya getirmemelerini, getirirlerse neler olacağını, analarından doğduklarına pişman edeceğimizi, şakamızın olmadığını, bizi diğerleriyle karıştırmamaları gerektiğini söyleyen çıkmadı Ankara’dan.
Devleti yönetenler, çabucak hemen bu diplomasi lisanını keşfetmemişti aslına bakarsanız.
Sözün hala bir yükü vardı, ucuzlamamıştı.
Fart furt etmeden iki cümle kurup işlerini görüyor, amaçlarını elde ediyorlardı.
Ne en ufak bir kaba kuvvet tehdidi ne de popülist gösteri için kişiselleştirmeye başvuruluyordu.
Düğmeye basıldığında Mesut Yılmaz, Başbakan’dı. 5 ay daha sonra Öcalan yakalandığındaysa Ecevit.
Siyasi iktidarın fırtına öncesi sessizliği dahi ürkütücüydü.
Demirel, Cumhurbaşkanı’ydı. Komutanın bildirisini, bir o destekleyecekti.
İnce kodlanmış uyarısı şu biçimdeydi:
‘Tüm ikazlarımıza ve barışçı açılımlarımıza karşın hasmane tavrından vazgeçmeyen Suriye’ye karşı mukabelede bulunma hakkımızı gizli tuttuğumuzu ve sabrımızın taşmak üzere olduğunu, bir sefer daha dünyaya ilan ediyorum.’
Ve her şey, eylül MGK’sında planlandığı üzere gitti.
Hafız Esad, durumun ciddiyetini anladı. İleti, adresine ulaşmıştı.
Öcalan, Suriye’den çıkarıldı.
‘Teröristbaşı’ Öcalan’ın Kenya’da yakalanarak 15 Şubat 1999’da Türkiye’ye getirilmesiyle sonuçlandı.
Bu sonuç da Ankara’da, ağırbaşlılıkla karşılandı.
‘Sevgili ana muhalefet başkanı, sana üzücü bir haberim var, terörist Apo’yu yakaladık’ üzere bitirim ergen ağızlarıyla duyurulmadı.
Sulandırmaya, hor kullanmaya ne siyasi otorite tevessül etti ne de devlet erkanı.
Daha ortada yokken zafer kazanılmış üzere dahiyane bir propagandayla siyasete alet etme, erken kutlama naraları mı! Kimsenin aklından gelip geçmezdi bile. Nerede o akıl, çocukça bulunurdu.
‘Bir gece birdenbire gelebiliriz’in devlet lisanıyla söylenişi, evvelden işte bu biçimdeydi.
Düşmanı korkutmanın birebir lisandaki fiili karşılığına örnekse, 1974’teki Kıbrıs çıkarması ve zaferidir.
Daha tesirli miydi, değil miydi; takdirinize kalmış artık.
———–
İKTİDARIN FİKİR VE AHLAK ZAPTİYELERİ
İktidar medyasının takımlı ünlüler devriyesinde dün, iki isim nöbetçiydi. Hakan Taşıyan’la Mehmet Ali Erbil.
Şarkıcı Hakan Taşıyan’a, Gülşen nöbeti tutturulmuş.
Büyük sanatçı edasıyla sanatkarlara şu biçimde ders, ayar verdiriliyordu:
‘Herkes haddini bilecek. Sanatçı müziğini söyleyecek. Sağa sola lisanını uzatmayacak.’
Mehmet Ali Erbil’e ise Cem Yılmaz nazaranvi düşmüş.
Güdümlü füze üzere şuradan takılıyordu peşine:
‘Erşan Kuneri’ye devletimiz müdahale etmeliydi.’
Ali Şan, müsaadeli üzere geldi dün bana. “İsminin önünde profesör yazan birinin bunları söylemesi şaşırtıcı” biçiminde bir reaksiyonunu nazaranmedim.
‘Hadise’nin eşi ve ünlü iş insanı’ sıfatıyla koroya katılan kişi de istirahatliydi sanırım. Ne Yeni Şafak ne de Sabah, kendilerini konuşturup ‘bir bitmediniz’ usulünde manidar reaksiyonlarını bize bildirdi.
Nasıl anlatmıştı Pir Sultan Abdal:
‘Demiri, demirle dövdüler/ Biri sıcak, biri soğuktu/ İnsanı, beşerle kırdılar/ Biri aç, biri toktu.’
5 asır önceydi o, periyot değişti.
Şimdi sanatçıyı, hocayı, bilumum karşısı; iktidarın eline bakan tapon ünlü zaptiyesine dövdürüyorlar.
Biri, yanlışı doğrusuyla kendi ayaklarının üstünde durmaya çalışıyor. ötekinin velinimeti iktidar; kumarı, borcu, harcıyla kapısından ayrılmıyor.
NOT: Çarkıfelek vakti, şöhreti yerinde ve eli para tutarken Mehmet Ali Erbil, Kanal 7’de bir programa konuk edilmişti de muhafazakar izleyici ayağa kalkmıştı. Ahlaki münasebetlerle olağan. Erbil’in artık iktidar medyasında ahlak bekçisi kesildiğini görür görmez hatırladım, hey gidi…” (KAYNAK)